Dag van vertrek!

Vanochtend vroeg opgestaan: Ik ben klaar voor vertrek naar het beloofde land: Israël!!
Er stond nog een super uitzwaai-comité in Eindhoven klaar van Laureen, Miriam, Suzanne & Bart! Vetrokken naar Schiphol met mama, waar het 2e uitzwaai-comité aanwezig was: Hannah, oom Rob & Wouter.
En om 13:55 was het dan zo ver, op naar Tel Aviv, met een tussenstop in Istanbul. In het vliegtuig zit ik naast een Iraanse man die niet zo goed Nederlands spreekt. Hij vertelt hele verhalen, terwijl ik eigenlijk gewoon wil slapen.
Aangekomen op Istanbul, moet ik meteen weer door een douane-poortje om vliegtuig nummer 2 in te gaan. Bijna het hele vliegtuig loopt door deze poortjes om over te stappen op een andere vlucht. Het douane-poortje begint te piepen wanneer ik er doorheen loop. De vrouw die mij moet fouilleren heeft daar duidelijk geen zin in. Ze kijkt me aan en wijst dat ik gewoon door mag lopen. Ik had eigenlijk wel een stuk strengere controle verwacht!!
Door het tijdsverschil (het is daar 1 uur later) had ik nog iets meer dan 1 uur. Tijd voor een menuutje bij de Burger King en hop, door naar de gate. Ik had namelijk verwacht dat daar dan de grote controle kwam. Maar nee hoor, er staat 1 man die enkel even mijn ticket & paspoort wil zien, en ik kan het vliegtuig instappen. Nog maar 2 uur en dan ben ik er!
Vanuit mijn raam-plekje zie ik o.a. dat mijn koffer vliegtuig nummer 2 in wordt geladen: YES! Als we vertrekken, rond 20:30 ( vertraging van een half uur) is het al helemaal donker buiten.. Raar!
Zodra het vliegtuig landt in Israël, raak ik aan de praat met het meisje dat naast mij zit in het vliegtuig. (Ja, ik vond het ook best raar dat we de hele weg niks tegen elkaar hebben gezegd, maar pas als we geland zijn!) Zij blijkt een Nederlandse moeder te hebben, is opgegroeid in Frankrijk bij haar vader, woont nu in Italië en is op vakantie met haar Italiaanse man. Ze spreekt heel goed Nederlands! Als ik vertel dat ik van plan ben met de trein naar Tel-Aviv te gaan, kijkt ze me geschrokken aan: 'Is dat nou wel verstandig, met je blonde hoofd?' Haha.
Ze loopt samen met haar man het vliegtuig uit, en ik raak haar kwijt. Bij de paspoort controle kom ik haar weer tegen met haar man en we praten nog wat. Wanneer zij bijna aan de beurt is met haar vriend, zegt haar vriend iets onverstaanbaars tegen haar en ze stopt abrupt met het praten tegen mij. Ik denk dat ze bang zijn dat de douane ons als vrienden zien.
Mijn hart klopt toch ietsje sneller wanneer ik in de rij sta voor de strenge douane; ben stiekem toch een beetje bang dat ik het land niet binnen kom. De vrouw is enorm chagrijnig. Ze vraagt me wat het doel van mijn bezoek is. Ik laat haar het bewijs zien dat ik hier stage ga lopen. Ze kijkt me nors aan, geeft me mijn paspoort + een visa terug en zegt dat ik toch wel een studentenvisa moet regelen. Tijd voor een vraag is er niet, want ik word meteen wegge-bonjour't.
Ik haal opgelucht adem, loop naar de bagageband, waar mijn koffer meteen voorbij komt rollen (YES!). Dan op naar het winkeltje waar ik mijn sim-kaart op moet halen. Kreeg 'm mee, maar verder ook geen vriendelijke man. De eerste 2 Israëli's hebben dus geen goede indruk gemaakt.
Ik had enorme dorst, en wilde een flesje cola uit een automaat scoren. Dat ging natuurlijk helemaal mis met een piepende automaat voor mijn neus als resultaat. Ik kijk hulpbehoevend om me heen, en een Amerikaanse vrouw schiet me te hulp. Ze is onwijs aardig en we lopen samen naar een volgende automaat, waar zij voor mij een cola'tje koopt, want het briefgeld wat ik net gepint heb, is te groot geld om een colaatje voor 9 shekel voor te kopen. Super!
Op naar de trein. Ik koop een ticket van 15 shekel en betaal met een briefje van 100, kleiner heb ik niet. Uit die automaat komen dan 85 muntjes van 1 shekel naar beneden gerold! JACKPOT voor Susan!
Op het perron spreek ik een meisje aan, dat er een beetje verveeld uitziet en ongeveer van mijn leeftijd is. Ze is van origine Russiche en woont nu al 12 jaar in Israël, waarvan 4 in Tel-Aviv. Ze vraagt waar ik naartoe moet, en zet me helemaal af voor het kantoortje waar ik mijn sleutel op moet halen voor mijn studiootje. Helemaal super, was me echt never nooit gelukt zonder haar! Want de buschauffeur kan zeker weten geen Engels. Om ongeveer 1 uur 's nachts de sleutel ontvangen en toen kwam ik aan een mijn eigen studiootje waar ik de komende 3 nachtjes mag vertoeven! Wow:)
Moe van de lange reis val ik meteen in slaap. Heerlijk, TelAviv!